Maślany smak dzieciństwa.

Budzik. 6 rano.
Po co Ty go właściwie ustawiasz? I tak całą noc nie śpisz. Kolejne urywki zdarzeń, kolejne obrazy i myśli i pragnienia, marzenia i tęsknoty nieprzerwanie przelatują przez głowę. Gdzieś głęboko, daleko, poza świadomością pojawiają się i potrzeby. Tak szybko je tłumisz.
Bo przecież nic nie potrzebujesz.
Szybka kawa, szybki makijaż i włosy szybko ułożone. Szybko, ale idealnie. Dla innych.
Biegniesz. Ciągle biegniesz. Sama nie wiesz gdzie, za czym tak gonisz. Za tym, czego chcą inni, czego od Ciebie oczekują.
"- Potrzebuje Cię, możesz dziś?"
"- Pewnie, dla Ciebie zawsze."
Więc biegniesz, biegniesz bo przecież komuś jest źle. Szybka kawa.
"-A jak u Ciebie? Jak sobie radzisz? Pewnie świetnie jak zawsze?"
"- Tak, wszystko okej. Szkoła do przodu, w pracy najlepszy wynik. Zapisałam się na kurs. Kolejny."
         "- Okropnie. Nie radzę sobie z niczym. Nie umiem żyć, nie umiem zadbać o siebie, robie to, czego chcą inni. POMOCY! POTRZEBUJE CIĘ!"
Szybko do domu. Nauka i praca. Praca i nauka. I szybka kawa.

"- Kochasz go?"
"- Kocham."
Ale nie potrzebujesz. Nikogo nie potrzebujesz. Nie umiesz, nie chcesz być od kogokolwiek zależna, zwłaszcza emocjonalnie. Przecież to taka słabość. Przecież nie możesz poprosić o pomoc, to dla Ciebie obraźliwe. Ty nigdy nie potrzebujesz pomocy. Radzisz sobie sama, zawsze i bez wyjątku. Znasz wiele osób, niewiele osób zna Ciebie. 

Aż nagle się potykasz, siłą rozpędu spadasz w dół. Coraz niżej i niżej. Głebiej i głebiej. Ale nadal nikogo nie potrzebujesz. Aż lądujesz na dnie. Aż okazuje się, że każdy ma swoje potrzeby. Nawet Ty. I Twój organizm.



I wtedy zaczynasz doceniać. Każdy uśmiech, każdy promień słońca, powiew wiatru. Przyjazne spojrzenie czy zwykłe "dzień dobry" wprawia w euforię. Masz niewiele, ale doceniasz wszystko. Wszystko razem i każde z osobna. Chłoniesz każdą chwilę, przeżywasz każde spotkanie ze znajomą, kochaną Osobą. Każdą jedną.
Każde spotkanie z Nim budzi emocje jak pierwsza randka. Żyjesz z dnia na dzień, nie planujesz za wiele, korzystasz z tego, co życie daje w danej chwili. Przecież znowu możesz wszytsko stracić w mgnieniu oka...


I nagle domowy rogalik staje się tym, czego od dawna pragnęłaś. Wprawia w euforię. A smak przyprawia o dumę. Nieśpieszne śniadania z osobą, którą najbardziej cenisz. Sekundy na wagę złota, minuty cenniejsze od wszystkiego innego. Zaczynasz żyć. 

Maślane rogale

Inspiracja

Składniki ( 4 średnie rogale): 

- 145 g mąki pszennej

- 1 małe jajko, wyjęte wcześniej z lodówki

- 1/2 łyżeczki cukru

- szczypta soli

-63 ml letniego mleka

- 3 g suchych drożdży

- 30 g roztopionego masła 

Wykonanie: 

Mąkę mieszamy z drożdżami.

W osobnej misce mieszamy jajko, sól, mleko i cukier.

Powoli dosypujemy mąkę, cały czas mieszając. Zagniatamy zwarte ciasto i wyrabiamy ok. 2 minut.

Dodajemy rozpuszczone masło i zagniatamy ponownie aż ciasto wchłonie całość.

Wyrabiamy ok. 10- 15 minut aż będzie sprężyste i gładkie.

Odstawiamy do podwojenia objętości, u mnie ok. 40 minut.

Wyrośnięte ciasto dzielimy na 4 równe kuleczki. 

Każdą rozwałkowujemy na owal. 

Ciasto jest miękkie ale elastyczne, łatwo się rozwałkowuje i nie klei. W razie potrzeby można delikatnie podsypać mąką.

Zwijamy jak naleśnika wzdluż dłuższego boku i zawijamy końce by uformować rogalika. 

Uformowane pozostawiamy pod przykryciem na noc w lodówce do ponownego wyrośniecia.

Rano wyjmujemy ok pół godziny przed pieczeniem do napuszenia.

Pieczemy ok 10-15 minut w piekarniku rozgrzanym do 200 stopni. 

( Może się okazać, że trzeba będzie je piec dłużej ponieważ w moim piekarniku wszystko piecze się o połowę krócej niż podane w przepsie, nie wiedzieć czemu. )