Czuję jakąś powinność?

Ostatkami sił melduję, że żyję.

Mam tyle myśli, tyle odczuć związanych zarówno z tym blogiem jak i z moim życiem, że zarazem chce się nimi dzielić i nie wiem od czego zacząć ale mam również świadomość, że gdyby to wszystko ubrać w słowa to ładny komediodramat by z tego wyszedł.

To, o czym wspominałam w poprzednim poście poukładało się zdecydowanie po mojej myśli.
Życie nabrało tempa, czasu na cokolwiek brak.
Jedzenie w biegu, nowe knajpy, nowe miejsca, nowe smaki.
Moje życie przestało się skupiać na bieganiu z aparatem w ręku za kotletem.

Musiałam się zastanowić po co mi ten blog, czy bardziej pomaga czy jednak szkodzi.

... i wróciłam :)

A dlaczego?

Bo oczywiście jest środek sesji, kodeksy przeplecione notatkami swą wysokością i stromizną dorównują Everestowi ale przecież ja mam czas na wszystko, ze wszystkim zdąże.

Więc narazie zostawiam Was z krótkim zdjęciowym wytłumaczeniem, niestety zdjęcia robione telefonem bo na inne nie mam czasu.

Ale mam nadzieje, że po sesji wrócę z nową energią, optymizmem i pomysłami, kto wie :)
A wszystkim studentom życzę powodzenia!